Lost Paradise

Leafstar balanceerde soepel over de brede takken die overal in het RootClan territorium zitten. Het meeste van het gebruikte territorium was echter ook de brede takken waar katten zich snel over konden verplaatsen. Als je niet goed kon klimmen, of niet goed je balans kon houden dan was het niet de ideale plek om te zijn. Maar gelukkig kon Leafstar dat wel goed.
Ze had een vogel op het oog, eentje met een grote snavel en gekleurde veren. Het was een mooi dier, maar hij was ook erg lekker. En dat won het toch wel van het mooie. De calico poes dook in haar sluiphouding en sloop stilletjes naar het beest toe. Ze had hem hoor, ze had hem echt. Als niet iemand anders haar jacht verstoord had...

+ Honeybaby

Hij moest haar vinden. Al was dit het laatste wat hij deed.

Na een domme opmerking van hem was ze weggelopen. Ze zei dat het niet uitmaakte, maar was dit wel echt zo? Hij moest sorry zeggen. Hij wilde haar niet kwetsen. Na de bosbrand die niet alleen hun Leader van hen afnam, maar ook zijn ouders, was ze alles dat hij nog had. Toen ze hem tot Deputy benoemde was hij verbaasd, erg verbaasd, hij vond zichzelf namelijk niet echt Deputymateriaal, maar wie had gedacht dat er zoiets moois uit zou komen? Ze was het beste dat hem was overkomen, maar toch was hij bang dat hij haar kwijt zou raken. Allemaal door die stomme opmerking van vanochtend.

En daar was ze. Als een godin in de jungle sloop ze naar haar prooi toe. Nerveus, en misschien iets te enthousiast sprong hij op haar af, waardoor de arme paradijsvogel met de schrik ervan af kwam. 'Hey, jij daar.' Hij giechelde als een apprentice, en het werd nog warmer dan normaal. Wat was ze toch perfect. Waar had hij haar aan verdiend?

Een beetje geërgerd zuchtte Leafstar. Daar ging hun prooi. Het had zo'n mooie vangst kunnen zijn. Maar haar neus vertelde dat Honeybee degene was die haar jacht verstoord had. Oh jee. Ze wist niet of ze al klaar was om zijn redenen te horen, maar ze wist dat dat wel nodig was. Niet alleen voor hun relatie, maar ook omdat ze samen moesten werken voor de Clan.
'Hey, jij daar,' klonk het van de rode kater af, gevolgd door een giechel. Leafstar keek om en ging zitten, niet gecharmeerd van hem.
'Hallo, Honeybee. Is er iets?' Dat hij die stomme opmerking had gemaakt was één ding, maar ook nog is haar vangst wegjagen was een ander ding...

'Hallo, Honeybee. Is er iets?' Zijn hart zonk in zijn poten toen hij haar toon hoorde. Ze klonk geïrriteerd. En dat was zijn schuld. Hoe ging hij dit ooit goedmaken? Hij haalde diep adem en zorgde ervoor dat hij haar de ruimte gaf. Hij wilde dicht tegen haar aankruipen, maar of zij daar behoefte aan had was een tweede. Hij haalde zijn keel op, en met bonzend hart keek hij haar aan. Het was alsof zijn hele lichaam trilde op het ritme van zijn hart. "Over vanochtend..." Hij ademde snel en nerveus uit, hopend dat alles weer goed zou komen. "Ik meende het echt niet." Honey keek zijn liefde met grote ogen aan, wachtend op een antwoord.

Hij was duidelijk nerveus. Hij wilde het graag goedmaken. Leafstar wilde dat ook hoor, daar niet van. Maar dat ging niet zomaar. Ze had liever niet dat hij met elk klein dingetje weg kwam. Ze moesten elkaar respecteren en ze zou hem niet over haar heen laten lopen, ook al was het maar één stomme opmerking geweest.
'Over vanochtend...' Zijn ademhaling was snel en nerveus. Leafstar bleef hem koeltjes aankijken, het puntje van haar staart wipte langzaam op en neer. 'Ik meende het echt niet.'
De poes haalde adem en keek weg. 'Dat weet ik ook wel, Honey... Maar dat neemt niet weg dat je het alsnog gezegd hebt,' en ze draaide haar kop weer naar hem toe.

Ze keek weg en zijn hart brak een beetje. Hij had haar echt geen pijn willen doen. 'Dat weet ik ook wel, Honey... Maar dat neemt niet weg dat je het alsnog gezegd hebt,' sprak de poes terwijl ze haar kop weer naar hem toedraaide. Hij dacht even na, starend naar de grond. "Wat kan ik doen om het beter te maken?" Met een smekende blik keek hij haar aan. Hij wist het ook niet meer.

-echt super kort maar iDK

Misschien was ze te hard voor hem nu. Hij bood zijn excuses aan en zij deed weer moeilijk. Maar ja, als ze niet moeilijk deed kon het gebeuren dat dit soort dingen vaker voor kwamen. Ook al was het Honeybee, ze wilde niet laten zien dat ze zwak was.
Haar mate vroeg was hij kon doen om het beter te maken. Hij keek haar smekend aan en ze zuchtte. Ja, dat wist ze zelf ook niet echt. En echt veel zin om deze discussie voort te zetten had ze ook niet.
'Misschien... Als je me een mooie paradijs vogel vangt... dat het dan goed is,' miauwde ze als voorstel, een klein glimlachje vormde om haar snoetje. Ze had een klein plannetje, maar eerst moest hij haar voorstel accepteren. Dus beter deed hij dat.

Leafje zuchtte. Het verlichtte zijn zorgen iets. Ze was duidelijk druk in haar hoofd bezig, en hij moest haar de ruimte geven. Het leek alsof er een lichtje ging branden in haar ene breincel, want er speelde opeens een kleine glimlach om haar bek. 'Misschien... Als je me een mooie paradijs vogel vangt... dat het dan goed is,' miauwde ze. Hij lachte droog, niet omdat hij haar haatte ofzo, maar omdat hij dit oprecht grappig vond. Zo lacht hij gewoon. Niet zo judgen. "Kom maar op."

Honeybee lachte na haar opmerking. Ze haalde even kort haar wenkbrauw op, maar had geleerd dat hij gewoon zo droog lachte. In het begin had ze het een beetje vreemd gevonden, zich afgevraagd of hij haar wel echt grappig vond of dat hij net alsof deed. Maar hij lachte echt zo. Toch was ze niet helemaal zeker of hij haar nu uitlachte of niet.
'Kom maar op.' Allright. Leafstar knikte en stond op. 'Succes dan, Honey,' sprak ze en ze liet haar mate voorgaan, zodat zij hem stilletjes kon volgen.